บทพิจารณาสังขาร สัพเพ สังขารา อะนิจจา สังขารคือร่างกายจิตใจ และรูปธรรมนามธรรมทั้งหมดทั้งสิ้น, มันไม่เที่ยง เกิดขึ้นแล้วดับไป มีแล้วหายไป สัพเพ สังขารา ทุกขา สังขารคือร่างกายจิตใจ และรูปธรรมนามธรรมทั้งหมดทั้งสิ้น, มันเป็นทุกข์ทนยาก เพราะเกิดขึ้นแล้วแก่เจ็บตายไป สัพเพ ธัมมา อะนัตตา สิ่งทั้งหลายทั้งปวง ทั้งที่เป็นสังขารและมิใช่สังขารทั้งหมดทั้งสิ้น, ไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน ไม่ควรถือว่าเรา ว่าของเรา ว่าตัวว่าตนของเรา อะธุวัง ชีวิตัง ชีวิตเป็นของไม่ยั่งยืน ธุวัง มะระณัง ความตายเป็นของยั่งยืน อะวัสสัง มะยา มะริตัพพัง อันเราจะพึงตายเป็นแท้ มะระณะปะริโยสานัง เม ชีวิตัง ชีวิตของเรามีความตายเป็นที่สุดรอบ ชีวิตัง เม อะนิยะตัง ชีวิตของเราเป็นของไม่เที่ยง มะระณัง เม นิยะตัง ความตายของเราเป็นของเที่ยง วะตะ ควรที่จะสังเวช อะยังกาโย ร่างกายนี้ อะจิรัง มิได้ตั้งอยู่นาน อะเปตะวิญญาโณ ครั้นปราศจากวิญญาณ

อานาปานสติสูตร (หันทะ มะยัง อานาปานะสะติปาฐัง ภะณามะ เส.) อานาปานะสะติ ภิกขะเว ภาวิตา พะหุลีกะตา, ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย, อานาปานสติ อันบุคคลเจริญทำให้มากแล้ว, มะหัปผะลา โหติ มะหานิสังสา, ย่อมมีผลใหญ่ มีอานิสงส์ใหญ่, อานาปานะสะติ ภิกขะเว ภาวิตา พะหุลีกะตา,ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย, อานาปานสติ อันบุคคลเจริญทำให้มากแล้ว,จัตตาโร สะติปัฏฐาเน ปะริปูเรนติ, ย่อมทำสติปัฏฐานทั้งสี่ให้บริบูรณ์, จัตตาโร สะติปัฏฐาน ภาวิตา พะหุลีกะตา, สติปัฏฐานทั้งสี่ อันบุคคลเจริญ ทำให้มากแล้ว, สัตตะโพชฌังเค ปะริปูเรนติ, ย่อมทำโพชฌงค์ทั้งเจ็ดให้บริบูรณ์, สัตตะโพชฌังคา ภาวิตา พะหุลีกะตา, โพชฌงค์ทั้งเจ็ด อันบุคคลเจริญ ทำให้มากแล้ว, วิชชาวิมตติ ปะริปูเรนติ, ย่อมทำวิชชาและวิมุตติให้บริบูรณ์,  กะถัง ภาวิตา จะ ภิกขะเว อานาปานะสะติ, กะถัง พะหุลีกะตา, ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย, ก็อานาปานสติอันบุคลเจริญทำให้มากแล้วอย่างไรเล่า, มะหัปผะลา โหติ มะหานิสังสา, จึงมีผลใหญ่ มีอานิสงส์ใหญ่, อิธะ ภิกขะเว ภิกขุ, ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย, ภิกษุในธรรมวินัยนี้, อะรัญญะคะโต วา, ไปแล้วสู่ป่าก็ตาม, รุกขะมูละคะโต วา, ไปแล้วสู่โคนไม้ก็ตาม, สุญญาคาระคะโต วา, ไปแล้วสู่เรือนว่างก็ตาม, นิสีทะติ ปัลลังกัง อาภุชิตฺวา, นั่งคู้ขาเข้ามาโดยรอบแล้ว, อุชุง กายัง ปะณิธายะ, ปะริมุขัง สะติง อุปัฏฐะ เปตฺวา, ตั้งกายตรง ดำรงสติมั่น, โส สะโต